از دلهره ها...

حس عجیبی تمام تنم را فرا گرفته است و دلم بیخودی شور می زند. می گوید: "نگران نباش. هیچ اتفاقی برای ایران نمی افتد." کمی آرام می گیرم اما ته دلم آرام نیست. سر عراق هم همین بگیر نگیر ها بود. اما چه شد؟ آدم اگر چشمش را باز کند سناریو را مثل روز روشن می بیند . مگر همه قرائن – حمله به عراق، محاصره نظامی ایران، بحران انرژی در جهان- همین را پیش گویی نمی کنند؟ مگر آدم باید عقلش را دست این تلویزیون ها بدهد که هرروز "می ریم نمی ریم" می کنند که من و توی بیننده را سر کار بگذارند؟ امروز نظرخواهی می کنند، فردا این می گوید قراره به ایران حمله شه، پس فردا بهمانی تکذیب می کند، پس اون فردا اعلام می کنند که ایران داره بمب اتم درست می کنه. پس پس اون فردا دوباره نظرخواهی می کنند.... تا کی باید شاهد این نمایش خیمه شب بازی بود؟ می گوید ( و این بار او ایرانی نیست) " اوه اونها به ایران حمله می کنند. احتمالا کاری که در عراق کردند را تکرار نخواهند کرد چون اشغال کردن یک کشور کار ابلهانه ای است و جز شکست نتیجه ای ندارد. حمله به ایران متفاوت خواهد بود اما قطعی است. این تصمیم از قبل گرفته شده همچنان که در مورد عراق و ویتنام گرفته شده بود. تمام این حرفها که توی رسانه ها می زنند برای آماده سازی ذهن مردم است. می خواهند از ایران یک غول بسازند که بعد حمله به آن را توجیه کنند. حالا هزاران نمایش خواهیم داشت از کسانی که حقوقشان در ایران پایمال شده، از کسانی که شبانه فرار کرده اند ... اما همه اینها برای آماده کردن ذهن مردم است. تصمیم از قبل توسط یک گروه کوچک گرفته شده که درشرارت دست کمی از شیطان ندارند و از هر شیطان دیگری در این دنیا اگر بدتر نباشند بهتر نیستند."
احساس ناتوانی و حماقت می کنم. می دانم که هیچ کاری از دستم بر نمی آید. اگر نطنز را – که ظاهرا بزرگترین پایگاه مشکوک اتمی ایران است- بزنند یعنی هزاران مردم آن شهر و اطراف آن در خطر جدی اند. کاشان شهر آبا و اجدادی من، یکی از زیباترین شهرهای کویری با معماری یگانه اش و یکی از قدیمی ترین تمدن های حهان (تپه سیلک، 5000 سال قبل از میلاد) هم نزدیک همانجاست. برای نابود کردن 7000 سال تمدن و فرهنگ و معماری چند بمب کافی است؟ و مگر کسی موقع پرتاب بمب و موشک اصلا چیزی درباره کاشی های آبی و حوض آب و ماهی و دیوارهای کاهگلی شنیده است؟