شاملو و مولوی

نیمه شب در تقاطع اسپاداینا و کوئین منتظر استریت کار بودم و شعرهای مولوی با صدای شاملو توی گوشم بود. در حال خستگی و خواب آلودگی توان تمرکز نداشتم. شعرها می آمدند و می رفتند و صدای بم، محکم و کمی شیون گونه شاملو توی گوشم می پیچید. نوای سنتورکه به طرز ناشیانه ای در فاصله شعرها فطع و وصل می شد تضاد زیادی با آرامش شبانه تورنتو نداشت، اما کمی غریب می نمود. کم کم در دنیای دیگری فرو رفتم. به مولوی اندیشیدم و گستردگی کلامش و نگاه عاشقش به این دنیا. وقتی از مردم شاکی می نالید فکر کردم که مردم چقدر همیشه شبیه هم بوده اند. چه در قونیه قرن چهارم هجری زندگی کنند، چه در تهران یا تورنتوی قرن بیستم و یکم میلادی. شاید هم این جهان شمولی مولوی است که با چند ترکیب ساده ناگهان تمام دنیا و آدم هایش را در یک جمله توضیح می دهد. و بعد صدای شاملو و طرز ادای کلمات، شعر را به کل معنای تازه ای می داد. فکر کردم که اگر کسی بخواهد روی مولوی توضیح و تفسیری بنویسد حتما باید اشاره کند که شاملو این کلمه را با این لحن ادا کرده به عنوان یک مرجع. به هرحال این هم مراسم بزرگداشت شاملو... و برای یک ماه، خداحافظ تورنتو...

new job

I am leaving SunTV for a new job at CTV. Well, it is more of what I like and it is very close to where I live and it is a better opportunity in general. But I miss the nice friends and colleagues that I have here at SunTV. I have worked here for two and a half years (my mom won't believe that. I use to be too fanciful to work for one place for more than 6 to 9 months). But I guess this is the reality of life in North America and I have to get use to it. Oh... I am excited for the new job... Some change finally!

Syrianna

I certainly suck in writing weblog because I can not keep it consistant. Thanks to all of you nice readers who ask me why I am not writing that often. Ok, yesterday I saw Syrianna. A fabulous movie. It represents a very insightful point of view on the Middle East crisis and oil. It follows four characters and four stories at the same time which makes it a little hard to pursue. However, if you be patient enough, by the time you get into the middle of the story, you will be totally into it.
Honestly, this is the first time that I felt some respect for George Clooney. I wonder if he has any Arabian roots because he speaks Arabic so well. In an interview he said that he acts in some movies to buy a house and in some movies to fulfill himself. I didn't know that he was so progressive. Matt Damon is good as usual and others... oh I should read more on this director Stephen Gaghan.
Anyway, please don't miss it. It is one of the best political movies that is made about the Middle East and oil and Americans. And yes, there IS some Tehran scenes. Althoug it is a faked Tehran and it looks more like Damascus or an American Latin city, but close enough, no complain. And Iranians are quite a character in the movie although we don't see much of them. Go see it. I highly recommand.

A Midfall's Night Dream

Oh, I have so much to say and yet it is hard to write...

Maybe, writing about the stories of three women, coming from the same highschool; close friends who have lost each other for years. Now, they come to see each other again. All have different stories, different lives, different journies. Yet they have amazing similarities. They all have gone through ups and downs, good days and bad days... and they all have come to the final stage... far from the carefree days of highschool, they now have to face with their destiny. The whole truth. And the responsibility of being full mature women.

Oh, by the way, I am a Canadian citizen now. And I have my driver's licence, too. Big victories! I feel like I am more mobile. I can go and drive around this big planet. But it is maybe a dream. Because I am in fact got stuck in a job living in the cold fall of Toronto. This might be my destiny, eh?

time and happiness

- Why didn't I update my blog?
- Because I didn't have time.
- Why didn't I have time?
- Because I had too much to do.
- Why did I have too much to do?
- Because I thought I had to keep myself busy. Because I felt I had a mission to do some projects, call here and there, do this and that.

But, is it really necessary? Today, I got this message from my father in Iran: "The only thing I want from you is to be happy. I know you are a hard worker. I hope you can make some time for yourself to see the results and be happy."

Tongiht I promissed to myself that whenever I get those special free moments, instead of rushing to this and that, wait a little, take some time, think of what I would really enjoy to do at that moment, and do it. No matter what my plans are and what I had decided to perform for that day.

Fall

The cold weather is coming. It is a beautiful fall, the trees shine with yellow and red leaves. But you can't stay out without a coat. A snapshot of a long and cold winter. Another six months of freezing in the snow, looking at the gray sky and hibernate in a room with a hot cup of tea may be?

Filmmaking

It's been a long time since I have not made a new film. I have done some small things here and there but not a real film. Mostly because I was so busy moving to Canada and making my living in here. I was also not quite sure if I really wanted to accept all the hassels and joys of filmmaking or I wanted to be a good girl and have a normal life like everyone else.

Today I finally came to the conclusion that filmmaking is my way of life. I really love doing it no matter how hard it is. Even if I don't get to actually make them, just being in the process of picking an idea, developing it, and trying to make it interesting for potential funders/audience is an amazing process that I really enjoy doing it. So, why not?

This is a moment of getting focused on what I really want. From now on, it doesn't matter if I actually get to make any movie (documentary in the case of Canada). The significant thing is that I will be trying to do it.

آن بالا در آسمان
و از میان پنجره کوچک
زمین را می دیدم
که زیر پایم سر می خورد
و خاطرات تلخ و خوش مرا با خود می برد
آن لحظه دانستم
که تنها شدم

دیگر خانه نیست
دیگر بوی خوش آشپزخانه
و آغوش مهربان مادر
و طنین صدای پدر نیست
و دوست رفته است

باید خودم باشم
تنهای تنها
در خلوتی که در آن
هیچ صدایی به گوش نمی رسد

و "دیگران"
در روز "حادثه"
صدای تنهایی های قلب مرا نخواهند شنید.

***

یک روز
در سکوت خود
و در تلاطم صداها و رنگ ها
چشمان آشنایی را دیدم
که به من نگاه می کردند
و فکر کردم
که این لحظه زیبا
فردا به خاطره ای بدل خواهد شد

چشمان مشتاق
میهمان عزیز
- و همیشگی -
قلب من شدند

دل من بی امان تنهایی
و او در شوق کشف آن
- زمین بکر،
ناشناخته -

من را از او گریز
و او را از من رهایی نیست

قلمرو تنهایی
به پیوندی نویافته
تسلیم شد

heroin addicts

These days I am hearing a lot of horrible news regarding abusing drugs among Iranian youth. I know that some young people tend to abuse drugs everywhere in the world including West... marijuana, grass, weed is kind of common here... ok...but what about heroin?... it is a true danger for life. It is not something that people can get involved so easily in here. And yes, many Iranians, rich and poor, girls and boys are addicted to heroin...

So, where this sense of self-destruction is coming from? Why Iranian youth is so submissive and passive? Why instead of dealing with their problems, they are taking drugs? Why are they so willing to lose their lives? Why life is so cheap over there? Every one blames the system. ok... but system is made of all of us, isn't it? And moreover, taking drugs is a personal choice.

busy busy busy

I have got a new project which is not owned by "capitalists" but it is even against them! It is a documentary that happens in Chilie. A war between an aboriginal tribe and the land owners. Sounds that I have to get up early to edit that and then go to work to edit the rest of the stuff! No more time for myself, no more time for updating my blog!

بحث شیرین غلات

عرض کنم که امروز با خواهرزاده محترم وارد بحث شیرین غلات شدیم و چون به هیچ روی توافق حاصل نیامد تصمیم گرفتیم به فرهنگ فارسی-انگلیسی و انگلیسی-فارسی مراجعه کنیم تا موارد اختلاف برطرف شود. اول این که رای برد(1) یعنی نان چاودار. حالا این که چاودار یعنی چه بنده هیچ اطلاعی ندارم و مسئولیتش هم با من نیست.
جو می شود بارلی(2). در ایران نان جو یافت می شود اما اینها که هزار جور نان یک دانه و صد دانه(3) و کامل دانه(4) دارند، تا حالا به عقلشان نرسیده بارلی برد(5) درست کنند.
از طرفی اوت(6) می شود جو دوسر یا یولاف. من تا حالا از وجود جو دو سر در میان غلات بی اطلاع بودم اما خب اوت میل(7) زیاد خورده ام و مزه اش هم بدک نیست. از قرار معلوم مواد غذایی بالایی دارد و به همین دلیل هم دانشجویان فقیر از آن زیاد مصرف می کنند. خواهشمندم که اوت را با اوک(8) اشتباه نکنید چون اوک همان بلوط خودمان است که رشتی های عزیز حتما بوداده آن را در زمستان های رشت خورده اند. بلوط هم به صورت دانه ای و هم مغزشده در سوپرمارکت ها پیدا می شود.
و اما جالب ترین خبر این که جوانه آلفالفا(9) که خیلی شیک و تر و تمیز بسته بندی می شود و دوستان شیک در سالاد می ریزند، همان بونجه خودمان است! اگر سالاد یونجه میل داشتید تشریف بیارید، هست

1- Rye Bread
2- Barley
3- Multi Grain
4- Whole Grain
5- Barley Bread
6- Oat
7- Oat Meal
8- Oak
9- Alfalfa

سحرخیز باش تا کامروا شوی

امروز بعد از عمری بالاخره مجبور شدم که صبح زود از خواب بیدار شوم و سر کار بروم. این تابستان ساعت کار من از سه به از ظهر تا نیمه شب بود. راستش روزی که این شیفت را به من دادند، (علیرغم غرغرهای ظاهری) ته دلم داشتم غنج می زدم که مجبور نیستم صبح زود از خواب بیدار شوم و می توانم هرقدر که دل تنگم بخواهد در رختخواب بمانم و تا لنگ ظهر بخوابم. همچنین خوشحال بودم که صبح به اندازه کافی وقت دارم که به کارهای شخصی ام برسم و مفیدترین ساعات روزم را "به این پدرسوخته های سرمایه دار" نمی فروشم.
امروز ساعت کار من از 10 صبح شروع می شود اما به اشتباه ساعت 8 از خواب بیدار شدم. اولش کمی سخت بود اما بعد به فکر صبحانه پنیر فتا و نان رای (بالاخره نفهمیدم این "رای برد" یعنی نان جو یا نه؟) و چای ارل گری افتادم و غم و اندوه جای خود را به خوشی بی سابقه ای داد. آخر خوردن نان و پنیر فقط صبح می چسبد نه نزدیکی های ظهر. تا لحظه بیرون رفتن از خانه حواسم نبود که دارم 1 ساعت زود می روم. اما خوشبختانه یادم افتاد و نرفتم. بعد من ماندم و یک ساعت وقت اضافه. طبیعتا سراغ کامپیوتر عزیز رفتم و ایمیل هایی که یک عمر بود باید می زدم و از تنبلی پشت گوش می انداختم را فرستادم. بعد به فکر آپدیت کردن ویلاگ افتادم و تازه بعد از این وقت دارم که تا قبل از رفتن حداقل یک کار دیگر هم بکنم.
حالا اگر می خواستم ساعت 3 بعدازظهر سر کار بروم ساعت 11 از خواب بیدار می شدم و در رویای کارهایی که باید آن روز انجام دهم فرو می رفتم. بعد به فکر انتخاب بین صبحانه و نهار می افتادم. بعد ایمیل هایم را چک می کردم و هر مقاله یا مطلب بیمزه ای که دیگران جالب یافته بودند را با علاقه دنبال می کردم. بعد نیم ساعتی را پای تلفن می گذراندم. بعد ناگهان می فهمیدم که یک ساعت وقت بیشتر نمانده و دیگر برای انجام دادن هر کاری دیر است. مثل فرفره نهاری دست و پا می کردم و تا به خودم می جنبیدم ساعت 2:40 دقیقه می شد و با دوچرخه از خانه بیرون می زدم و جانم را کف دستم می گذاشتم تا به موقع به محل کار برسم! حالا شما قضاوت کنید. آیا واقعا قدیمی ها حرف حساب نزده اند که سحرخیز باش تا کامروا شوی؟

The One

When he is always there and never goes away
When he says he loves you and doesn’t change his way
When he knows you beyond what you portray
When he loves you more than what he would convey
And…
If he admires you when you are not aware
If he is the one to think of at times of despair
If he gives you more than what you prepare

Then he must be the one… here, there and ever after

در باب وبلاگ ننوشتن

شده که بخواهید حرف بزنید و حرفتان نیاید؟ راستش برای من اغلب اینطوری می شود. من همیشه کمتر از آن که از من انتظار دارند حرف برای گفتن دارم. برعکس آدم های زیادی را می شناسم که همیشه برای حرف زدن وقت کم می آورند. حتی اگر کار به توهین و توبیخ شنوندگان بکشد. بارها در جلسه هایی بوده ام که افرادی در آن با اعتماد به نفس و علاقه میکروفن را ول نکرده اند. اغلب حرف مهمی از آنها نشنیده ام اما در ته دل به انگیزه و شور آنها احترام گذاشته ام. آخر برای من حرف زدن کار خیلی مشکلی است و در اغلب موارد بیهوده، زیرا کمکی به ایجاد ارتباط نمی کند.برای من حرف زدن با دوست نزدیک و صمیمی بزرگترین لذت دنیاست اما مگر آدم چند تا از این دوست ها دارد؟
اگر صمیمیت کافی نباشد، نوشتن را به حرف زدن ترجیح می دهم چون این امکان را به مخاطب می دهد که اگر نخواست از خواندن صرفنظر کند. اما حتی موقع نوشتن هم گاهی وسواس یقه ام را می گیرد: آیا واقعا لازم است که چنین چیزی را بنویسم؟ چرا این موضوع؟ چرا من؟ مگر کسی که از من بهتر بداند و بهتر بنویسد نیست؟ از کجا که این موضوع برای کسی جالب باشد؟ و از این قبیل...نتیجه این که مدت زیادی وبلاگم را نو نویسی نکرده ام. این هم که آوردم از سر عذر آوردن بود و امیدوارم وسط کار پشیمان نشوم و چاپش کنم.... اما راستش از اینطور نوشتن خوشم می آید. یک جور ارتباط صمیمانه و واقعی با خواننده است. به نوعی فاصله گرفتن از حرف های "مهم" و "دهان پرکن" و وارد شدن به حیطه های معمولی و عادی زندگی. چیزهایی که هر روز با آنها روبرو هستیم و به آنها فکر می کنیم اما کمتر آنها را با کسی در میان می گذاریم. از این به بعد سعی می کنم وبلاگم را به این سمت و سو ببرم، شاید مشکل کم حرفی را هم به نحوی جبران کنم.

قابل توجه سینما دوستان

فیلم ساراباند، آخرین فیلم اینگمار برگمن کبیر در کمرا بار تورنتو روی پرده است. این هفته می توانید فیلم را در سئانس های 7 و 9 شب ببینید. دیدن کمرا بار که متعلق به آتوم اگویان است و دیزاین خیلی جالبی دارد هم خالی از لطف نیست. اگر رفتید حتما به دستشویی آن هم سری بزنید چون زیبا ترین و خلاقانه ترین و هنری ترین دستشویی است که من به عمرم رفته ام!
امشب فیلم ساتیریکون فلینی را در سینماتک دیدم. فیلم جالبی بود اما خیلی طولانی به نظرم رسید. من کلا از زمان های کهن خوشم می آید و دیدن آثار باستانی حس باشکوهی بهم می دهد. مخصوصا شهر رم که واقعا بی نظیر است. اما به نظرم فلینی در این فیلم می خواست بگوید که بیخود به زمان باستان دل نبندید و قدر همین دوره مدرن را بدانید چون حداقل در رم باستان میزان توحش و درندگی انسان ها صد پله بدتر از زمان حال بوده است. درست است که امروز بمب و موشک هزاران انسان را یکجا به کام مرگ می فرستد اما در رم باستان هم خوردن دیس مخصوص پر از قلوه چشم و انداختن آدم ها در تنور مرسوم بوده است! حالا قضاوت این که کدام یک قابل تحمل تراست.... خب توحش توحش است، دیگر درجه بندی ندارد که

<"imgsrc=http://i.imdb.com/Icons/poster_under_licence.gif">

بل ضد ایرانی

در تبلیغات کارت های تلفنی بل کلمه "سلام" به بسیاری از زبان های رایج تورنتو مثل انگلیسی، فرانسه، اسپانیایی، چینی، کره ای، روسی و حتی عبری نوشته شده اما از فارسی و عربی در آن خبری نیست. غلط نکنم دست یهودی های چپ چشم در کار است. هروقت این تبلیغ را می بینم حرصم درمی آید. بل یک شرکت بزرگ کانادایی است و خیلی عجیب است که حتی با ریسک از دست دادن تعداد زیادی مشتری، چنین تعصبی را در تبلیغ به خرج داده است. اگر کسی حالش را دارد به روابط عمومی شان یک اعتراضی بنویسد. در غیر اینصورت برای این که حالشان گرفته شود، خانم ها آقایان از کارت های بل نخرید و نیز ارجح است اگر به جای بل اکسپرس ویو از کیبل راجرز استفاده کنید و نیز خط تلفن اسپرینت بگیرید به جای بل. تا کور شود چشم هر کسی که یادش رفته "فارسی" هم یکی از زبان های رایج تورنتو است.

هشت و نیم

فیلم هشت و نیم فلینی را بالاخره در سینماتک انتاریو دیدم. این سینماتک واقعا یک معبد جادویی است. آرزو داشتم که ساعت کارم اجازه می داد که بیشتر به آن سر بزنم.
هشت و نیم از آن شاهکارهایی است که اهمیت خود را در طی زمان ثابت کرده است. فیلمسازان زیادی را می شناسم که از این فیلم الهام گرفته اند. مثلا داریوش مهرجویی در فیلم های هامون، میکس و اپیزود دختر عموی گمشده از قصه های کیش، دائما به صحنه های هشت و نیم ارجاع می دهد و در صدد بازسازی آنها برمی آید. البته ناگفته نماند که وقتی آدم شاهکار فلینی را می بیند دیگر فیلم های مهرجویی از سکه می افتند.
هشت و نیم فلینی روایت گر به پایان رسیدن یک دوران است. دوران بورژوازی اروپایی. دورانی که مرد سفید پوست بورژوا که تا آن زمان راوی و نظرگاه اصلی بسیاری از هنرها از جمله سینما بود، دارد کنار می رود و جای خود را به زنان، اقلیت ها، و دیگران می دهد. آشفتگی هشت و نیم، ناشی از هراس از برهم خوردن این نظم است. صحنه های درخشان کابوس و رویا، همچنین در هم ریختن زمان و مکان روایت قصه، از نوآوری های فیلم است که در واقع نوید سینمای ضد قصه سالهای بعد را می دهد.
گوئیدو، قهرمان فیلم، که در واقع نقش خود فلینی را بازی می کند، فیلمسازی است مردد و آشفته که توسط افراد مختلف از تهیه کننده گرفته تا نویسنده سناریو، بازیگران، دوستان قدیمی، معشوقه و همسرش مورد سؤال یا انتقاد قرار می گیرد اما در واقع هیچ جوابی برای هیچ کدام ندارد. این افراد در میان خاطرات، تصورات و خیالات او رفت و آمد می کنند و هریک بخشی از چهل تکه زیبای تصویری و داستانی فیلم را تشکیل می دهند. با این حال زمانی که او تصمیم به بازسازی سینمایی خاطرات و رویاهای خویش می گیرد، با بازیگرانی باسمه ای روبرو می شود. خاطره کودکی او از رقصیدن با زنی چاق در ساحل که موجب شماتت شدید او از طرف مقامات مذهبی مدرسه می شود، یکی از به یاد ماندنی ترین صحنه های فیلم است. صحنه حرص آور فیلم جایی است که او رویا می بیند که حرمسرایی از زنان زندگیش درست کرده و زنش هم بی هیچ اعتراضی به رتق و فتق امور آن مشغول است. البته باید اذعان کرد که تصویر فلینی از این زنان جورواجور اگرچه اغراق آمیز اما بی نقص است.
با دیدن هشت و نیم احساس کردم که ریشه بخش مهمی از سینمای روشنفکری دهه پنجاه به بعد را در ایران شناختم. همچنین چیزهای زیادی درباره سینما یاد گرفتم و درباره این که چطور یک فیلم می تواند برای همیشه در خاطر آدم بماند و راه خود را از بقیه فیلم هایی که توسط تکنیسن ها (به جای هنرمندان) ساخته شده اند، جدا کند.

sad

I am so sad tonight because I made my friend worried. I went to see a movie without letting him know where I was. He was looking for me for two and a half hours. I don't even want to think about it because it makes me so sad. It is so bad to make your loved ones worried. As much as I am trying to prevent it, it still happens. I am so angry at myself. I will do my best to prevent it from happening next time.

زن زیادی آبکی

امشب فیلم زن زیادی ساخته تهمینه میلانی را دیدم. باید در نهایت تاسف اعتراف کنم که اخیرا هر بار یک فیلم ایرانی دیده ام که یاد وطن را تازه کنم، بدتر با شوک و حیرت و بیزاری از در سینما بیرون آمده ام. یک بخشی از این حالت مال بد بودن خود فیلم ها است و دیگری مال فضا و محیطی که فیلم در آن ساخته شده. به خدا نمی خواستم اینقدر خارجی بشوم، خودش شده...
بگذریم.... زن زیادی گذشته از این که فیلم خوبی نیست، دارای مشکلات عجیبی است که فقط در ایران ممکن است رشد و نمو کنند. اول این که فاتحه هر نوع عشق، انسانیت و عقلانیت در آن خوانده است. قهرمان زن فیلم که یک معلم فمینیست است و از حقوق زنان دفاع می کند، خودش زن یک مرد لات و داش مشدی شده. اما نه
این که فکر کنید خدای نکرده از قد و هیکل و سیبیل آقا خوشش می آید و گولش را خورده. نخیر، خانم معلم جان از همان پلان اول که شوهرش را می بیند درست مثل کارآگاهی که مظنونی را به چنگ آورده شروع می کند که: به سین جیم که "کجا بودی؟" "چی شده؟" شوهرش او را به رستوران می برد اما دریغ از این که خانم یک لقمه غذا بخورد. همه اش می خواهد بداند که "قضیه چبه". تا شوهرش می گوید که می خواهد در معیت یک بیوه جوان به مسافرت برود، خانم شستش خبردار می شود که کاسه ای زیر نیم کاسه است و در می آید که "منم همرات می یام" در اینجاست که موسیقی سرشار از دراماتیزم به یاری قصه می شتابد و چشمان اشک آلود و مظنون خانم را با صدای گوشخراش ویولون همراهی می کند تا کر شود هرکه آنقدر خنگ است که تا حالا نفهمیده شوهر قصد خیانت به علیا مخدره دزدگیر را دارد. یاد قیصر و برادران آب منگل به خیر. فیلمفارسی کجایی که آبروتو خریدن...

واله من نفهمیدم فایده زندگی کردن زن و شوهری که دایم به هم می پرند، شب ها جدا از هم می خوابند، و هیچ حرمتی برای هم ندارند، چیست. آیا بهتر همان نیست که مردک برود دختر دیگری را پیدا کند؟ و خانم طرفدار حقوق زنان نیز اگر وقتش را به جای پاییدن شوهر، به کار بهتری صرف کند واقعا زندگی سالم تری نخواهد داشت؟
در تمام فیلم فقط یک شخصیت بود که من در او هیچ اشکال عقلی ندیدم و او همان صیا یا دختری بود که به اصطلاح معشوقه آقا شده بود. اول این که این دختر چند جا نشان داد که عزت نفس و شعور و انسانیت دارد. دوم این که با جنسیت خودش راحت بود. سوم این که به جای چسباندن خودش به یک مرد لات بی مصرف، و دنبال کردن او و معشوقه اش در جاده ها، بلد بود که به او بگوید "آشغال به من دست نزن!"
بقیه شخصیت ها از خانم گرفته تا آقا همه از مخ آزاد بودند. همه به خاطر بی وفایی معشوق خون راه می انداختند، اما بویی از عشق نبرده بودند. البته قهرمان زن "سیما" بعد از مدتی خوشبختانه دچار تحول شد و دست ازنق زدن برداشت. جایی خواندم که ماجرای فراری دادن قاتل توسط سیما از روی یکی از رمان های مارگرت دوراس (نویسنده محبوب من) برداشته شده. همان موقع که فیلم را می دیدم در حیرت بودم که این خانم ستمکش چطور چنین فکر جالبی به سرش زده. نگو که ایده مال دوراس بوده! خلاصه فیلم همینطوری مدرن و مدرن تر شد و سر آخر ناگهان همگی به سبک تئاترهای برشتی دور هم جمع شدند تا "رویرو" کنند. آن وسط یک شیر تو شیری شد که نمی دانستیم یقه قیصر را بگیریم یا شلوار برشت را!

از شوخی بگذریم. فیلم در سینمای بی ویو ویلج واقع در شپرد و بی ویو روی پرده است و می توانید آن را ببینید. خانم میلانی هم فرداشب ساعت 7:30 در دانشگاه تورنتو صحبت می کنند. ایشان خانم خیلی زیبا و جالبی است، توصیه می کنم که سخنرانی اش را از دست ندهید. خدا را چه دیدید؟ شاید تکلیف این فمنیسم بازی را هم با او روشن کردیم.

I must have...

I must have done something so good
Or have said something so true
Or have made someone so glad
Or have felt sometime so sad
Or maybe I just have been so lucky
that God sent this angle to my ilfe...

در باب رانندگی ویروس فعال نقد نویسی

عرض کنم که امروز امتحان رانندگی دادم و رد شدم. کاملا نامردی بود. خانم جوان کانادایی که ممتحن من بود از همان اول سر دنده لج افتاده بود که چرا چراغ قرمز رو رد کردی؟ گفتم رد نکردم. گفت ببینیم سر چهارراه بعدی چه می کنی. چراغ سبز بود. من هم یک ترمز کوچک کردم و به راست پیچیدم. موقع پیچیدن چراغ زرد شده بود. گفت انقدر معطل کردی که چراغ قرمز شد! به همین دلیل من را رد کرد. واقعا عصبانی شدم. بعدا دوستم بهم دلداری داد که همه را دفعه اول رد می کنند. نمی دانم برای دلخوشی من گفت یا واقعا همینطور است.

-------------------------------------------------------
راستی، آنچه من در مورد فرستادن مجانی فریم ویکلی در مطلب قبلی نوشتم دروغ محض است! برای دریافت مجله باید به محل های معمول پخش نشریات ایرانی در شهر مراجعه کنید. من به آقای بسطامی قول داده ام که برایشان مطلب بنویسم. ظاهرا بعد از سه سال و اندی، دوباره دارم به نقد فیلم برمی گردم. فکر نمی کردم که این ویروس ضعیف شده دوباره فعال شود. مخصوصا در بدن تنبل من. اما کسانی که نشریه درمی آورند راه فعال کردن و حتی تولید این ویروس را خوب بلدند. باز هم بگید که منتقدها آدمهای بدی هستند

فریم

بالاخره چشممان به جمال یک نشریه درست و حسابی سینمایی به زبان فارسی در کانادا روشن شد. مجید بسطامی از همکاران سابق من در ایران بود که چند ماهی است به کانادا آمده و به همین سرعت هم دست به کار شده. وقتی به من گفت که کار نشریه سینمایی را در اینجا شروع کرده، توی دلم فکر کردم که چرا دنبال همان کار مهندسی را نمی گیرد و اگر می خواست کار نقد فیلم بکند، بهتر بود در ایران می ماند. اما بعد که چهار شماره "فریم" را در صندوق پستی خانه مان دیدم فهمیدم که قضیه جدی تر از این حرفهاست. سر و وضع نشریه خیلی خوب و آبرومند است با گرافیک خیلی خوب. ظاهرا به طور مجانی به خانه علاقه مندان فرستاده می شود، پس اگر مایل هستید به آنها ایمیل بزنید و درخواست نشریه کنید. هنوز نمی دانم هزینه آن از کجا تامین می شود، اما بعید نیست که از ایران کمک گرفته شود. شاید هم نوعی سرمایه گذاری باشد به امید جذب مخاطب در اینجا و گرفتن آگهی. هر چه هست، چنان که در سرمقاله توضیح داده شده، قصد دارند حرفه ای و تخصصی باشند، وارد سیاست نشوند و به دنبال استفاده بازاری از سکس و برهنگی هم نباشند. همین سه خصوصیت یعنی این که با تمام نشریات ایرانی که در کانادا درمی آید فرق می کنند. به هرحال خواندن این نشریه را به سینما دوستان تورنتو توصیه می کنم. ایمیل نشریه این است:
info@frameweekly.com

Kan't Enlightement

These days what I am craving for, is a bit of free time to sit in a coffee shop and read Immanuel Kant's Enlightenment article. I am halfway through reading it and I enjoy every word of it. Kant is one of the main philosophers behind modernism. Now that I am living in the West, I understand him better. When he says "Enlightenment is man’s emergence from his self-incurred immaturity" and emphasizes that “It is so convenient to be immature”, it’s like he is talking about the very basic rule of living in the West. Many of my immigrant friends have experienced the day when they realized that there isn't any help or guidence and they have to figur it out by themselves. Kant explains that in the process of enlightenment, “obedience” is very important to keep the society in order. Therefore "He must simply obey. But he cannot reasonably be banned from making observations as a man of learning on the errors..., and from submitting these to his public for judgement."
I really like to translate this article to Persian, because I think it has a lot to say about the situation that we Iranians are experiencing in general. But I don't want to make a promise that I can't deliver. For now, I highly recommend you to read the article in English.

!ای ایران پراید

دیشب من و دوستم در خیابان چرچ، محل اصلی جشن های پراید در تورنتو بودیم و به یک غذاخوری هم رفتیم. آنجا پر بود از انواع و اقسام گی و لزبین و ترانس وستای و خلاصه هر جور آ دمی که فکرش را بکنید و حسابی خوش بودند. اوج دموکراسی غربی آن هم از نوع کانادایی اش. من و دوستم اما با این که قرار داریم بحث سیاسی نکنیم، هر چند دقیقه یک بار برمی گشتیم به نتایج انتخابات در ایران. از جنبه های مختلف آن، کسانی که رای دادند، کسانی که ندادند، احتمال حمله آمریکا، وضعیت اجتماعی بعد از انتخابات و غیره و غیره حرف می زدیم و وسط کار یادمان می افتاد که "ای داد، قرار بود بحث سیاسی نکنیم!" آن وسط گی ها و لزبین های محترم هم به خودشان مشغول بودند و هر از گاهی یکی از آنها توجه ما را به خودش جلب می کرد و درباره او اظهار نظری می کردیم. تا این که نمی دانم چه شد که دوستم به یاد زیبایی سرود "ای ایران" افتاد و آن وسط که صدا به صدا نمی رسید، ویرمان گرفت به خواندن سرود ای ایران. با هم خواندیم و البته هر قدرهم هوار می کشیدیم خودمان صدای خودمان را به زور می شنیدیم. این عمل انقلابی ما توجه هیچ کسی را در آن معرکه به خودش جلب نکرد اما من هرگز سرود ای ایران را اینقدر از ته دل نخوانده بودم.

Umberto Eco and my New Resolution

Last night I went to Umberto Eco's event. I loved his The Name of The Rose and I really wanted to see him. It was great! He was such a funny and wise man. With his Italian accent he managed to amuse the crowd and make them laugh. I got him sign his latest book for me. David Gilmour asked him if he anjoyed being famous, he said that he enjoyed being an old gentleman! I think it is a very profound answer.



Meeting with Umberto Eco brought me back with the idea that I have been developing lately about changing my life style a bit and spend more time on art and culture. It's been a long time since I haven't gone to movies regularly, haven't read books as much as I used to, haven't gone to opera, concerts, theatres, musicals. When I was in Iran, I was doing this and I was craving to have the opportunity to do more. Now, that I am here and there are all these moveis and theatres and concerts available, I barely take advantage of them. There are always excuses: busy work schedule, socializing, community activities, and reading about election in Iran!!!! I am not going to continue like this. I have to catch up. My immidiate resolution is to manage my life and put some time for cultural activities. This is hobby as well as education. I will try to regularly write about the stuff that I see and enjoy in my weblog.

Toronto in Summer

Right now it is raining which brings fresh air into the room. You can hear the delicate rainfall which mixes with the city sounds. Toronto is in summer. It is lovely, warm and humid. No worries of the hot, cause a little rain or even a shower chills it up. People are walking on colorful fashion. They look at you and smile nicely. You can wear light and beautiful clothing without the fear of cold. No heavy winter coat, no ice, no snow. Love is floating in the air and I feel it right in my heart.

Who knows...

who knows how trees blossom
who knows how flowers flourish
who knows how words touch hearts
who knows how hearts tie up
who knows how bodies smell like love
who knows how dreams come true
who knows how strangers feel so close
who knows how love blossoms the trees, flourishes the flowers and sparks in the eyes of the poeple who pass by...

شان پن در تهران

بالاخره شان پن هنرپیشه محبوب من هم به فکرش رسید که به ایران سر بزند. عکس های او را اینجا ببینید. خیلی دلم می خواهد بدانم که وقتی توی داغی خیابان های تهران راه می رفته و وقتی ساختمان های کهن اما اصیل دانشگاه تهران را مزین به عکس ها و شعارهای نماز جمعه می دیده، درباره ایران چه فکر کرده. مخصوصا جالب ترین عکس برای من این یکی است. انرژی و خنده ای که بین شان پن و دختر جوان همراهش (که لابد مترجم او بوده) رد و بدل می شود را دوست دارم. همچنین حضور آن خانم با چادر مشکی در پسزمینه عکس برایم جالب است. حدس می زنم که گرمای آن روز بالای 30 درجه بوده است. لابد آن خانم برای رسیدن به آنجا در اتوبوسی که گرمای داخلی آن به 50 درجه می رسد هم نشسته است. او طوری شان پن و دختر جوان را نگاه می کند انگار معمایی حل نشدنی در ذهنش ایجاد شده است. نمی دانم آیا شان پن هم چنین معمایی درباره او در ذهنش ایجاد شده یا نه. لااقل این که آیا می داند که او هر روز تابستان خدا چه گرمایی را باید تحمل کند؟

رانندگی

امروز رفتم آموزش رانندگی. این اولین کلاس رانندگی است که در کانادا گرفتم. بیشترش هم به اصرار مادرم بوده که نمی دانم چرا گیر داده برم تصدیقم رو بگیرم. دو ساعت تمرین کردم و واقعا عالی بود. برای اولین بار حد و حدود ماشین دستم آمد و دست راست و چپم را شناختم. حتی دور سه نقطه ای هم زدم که معملمم (که آقای خیلی خوبی بود) گفت بقیه معمولا در جلسه سوم و چهارم تمرین می کنند. فکر می کنم دلیل بهتر شدن رانندگی ام یکی دوچرخه سواری در شهر بود که باعث شد از عبور و مرور ماشین ها نترسم. دیگر این که حواسم را به کارم جمع کردم و هول نشدم که یکی کنارم نشسته و حالا چی فکر می کند. خلاصه به قول مظفرالدین شاه از خودمان خوشمان آمده. حالا یکی نیست بگه همه از 16 سالگی رانندگی می کنند، تو جالا خیال کردی کجا رو گرفتی تازه رفتی کلاس اون هم با ماشین اتوماتیک! اما من اصلا ناراحت این حرفها نیستم. از این که چنین همت و اعتماد یه نفسی کرده ام به خودم تبریک می گویم. پیشنهاد می کنم بقیه کسانی که هم راننده هستند یا کلاس رانندگی می روند به خودشان تبریک بگویند. چهارم جولای امتحان دارم.

Iranian women got into the staduim...

I just heard the news. Yesterday, a group of women with white scarves, tried to get into Azadi Stadium in order to watch the soccer game between Iran and Bahrain. According to IRI's rules, women don't have the right to get into Azadi Stadium for watching soccer. The gorup of 20 insisted to get in and faced with a little violence. Finally, the security guard let them in for the second half time. I congradualte this victory to all Iranian women.

سینما و حقوق بشر

دردر فیلم پیانو ساخته جین کمپیون صحنه ای هست که در آن قهرمان زن پیانویی را به پایش بسته و خود را به آب می اندازد تا غرق شود. در میانه راه ناگهان طناب را باز کرده و به سطح آب باز می گردد. صدای او را می شنویم که می گوید: "اراده من به ادامه زندگی تعلق گرفته بود."

اگراز دیدگاه هنر مذهبی به این فیلم نگاه کنیم، با آن دچار تناقض می شویم. فرض کنید که بنده بازرس وزارت ارشاد هستم و از فیلم های سنگین و هنری هم دفاع می کنم. با این حال نمی توانم به فیلم پیانو اجازه نمایش بدهم. به این دلیل که در آن یک زن (حالا اگر مرد بود هم فرقی نمی کرد) به خودش اجازه داده که خودکشی کند و بعد هم نه بر طبق اراده خدا بلکه اراده خودش از مردن صرفنظر کرده. حتی در فیلم های معنوی سینمای غرب مثل فیلم های روبرو برسون و کارل درایر، این نوع آزادی فردی وجود دارد. افراد در این فیلم ها به میل و اراده خود به معنویت می رسند. این تناقضی است که سینمای ایران بعد از انقلاب با آن روبرو است. چه در ساخت فیلم و چه در اجازه نمایش فیلم های خارجی. این مسئله خیلی مهم تر از موضوع پوشش زن ها و یا صحنه های عشقی و سکسی است. نمایش آن صحنه ها فقط به عرف اجتماع مربوط است و عرف هم به آسانی می تواند تغییر کند. اما یک تفکر و جهان بینی به این سادگی ها تغییر نمی کند. در هنر و سینمای غرب، انسان یک فاعل و تصمیم گیرنده است. احساسات و عواطف و تجربیات شخصی او مهم هستند. ارزشمند هستند. از همین تفکر است که حقوق بشر در می آید و دموکراسی. اما در یک تفکر دینی اصل موضوع تبعیت از یک قانون غیر بشری است. قانونی که بهتر ازخود انسان او را می فهمد و برای او تصمیم می گیرد. در این تفکر دیگر خانم قهرمان فیلم پیانو حق ندارد خودش را بکشد که بعدش هم اراده کند که ادامه زندگی بدهد. اراده او باید تابع اراده دیگری باشد که به او حق خودکشی نمی دهد.
نتیجه اخلاقی این که هر چه شر است از گور همین سینما بلند می شود و اگر مثل طالبان فیلم و سینما را ممنوع کرده بودیم کشورمان به دام این قرتی بازی های دموکراسی و حقوق بشر نمی افتاد!

Peggy Nicole

Today I saw a documentary about the life of the Canadian painter Peggy Nicole (1904-1949). The documentary started very powerful, then drained little by little, lost its intuitive spirit, fell into common rules of story telling. Apart from that, the subject matter was amazing. I was stunned by the sad and short life of this vigorouse, unconventional, and talented painter. Her paintings were so energetic and powerful. She had to fight with her close-minded mother who once burnt her paintings. She lived a Bohemian life depite her conservative environment. She lived poor and hungry and got hardly recognized for her art. However, she never stopped painting even when she couldn't afford buying colors. She was sort of a natural artist and hardly ever made money or gained recognition out of her amazing work. You could see some of her work at AGO and Natioanl Art Gallery of Ottawa.
In another level the documentary was reflecting the boring and relatively limited life that existed in Canada at the time. A kind of village mentality that still exists in small Canadian towns and cities. Without understanding this mentality we can not understand Canadian art, history and even democracy.

The Prayer

Thanks God that miracles still happen...
Thanks God that life can be so great
Thanks God that happiness exists
Thanks God that love is created
Thanks God that we can still connect to the superior world
Thanks God that there is always a nice surprise for every one
Thanks God for creating this world and for creating the nature and for making us part of this nature
Thanks God for letting me experience his/her greatness, his/her kindness and his/her beauty

تمرین دموکراسی

امروز انتخابات بورد انجمن ایرانیان دانشگاه تورنتو است. سال گذشته من به عنوان نماینده فرهنگی در بورد بودم. اما امسال به علت مشغله زیاد و کارهای جانبی در رقابت شرکت نخواهم کرد. این یک سال، تجربه بسیار جالب و مهمی برای من بود. پارسال موقع نامزد شدن در انتخابات بورد، هیچ تصوری از این که وارد چه نوع فعالیتی می شوم نداشتم. بیشتر به اصرار دوستانم وارد شدم و برایم یک جور جنبه سرگرمی هم داشت! چند تا وعده غرا موقع انتخابات دادم که حسابی گرفت و رای بالایی آوردم. البته نمی خواستم دروغ بگویم اما خب واقعیت این است که در آن لحظه برنده شدن برایم مهمتر بود. اما یک سال تجربه کار کردن در بورد انجمن، چیزهای زیادی را به من آموخت. یکی از چیزهای خوبی که ما در این انجمن بنیان گذاشتیم این بود که اصل را بر دموکراسی قرار دادیم. یعنی احترام به نظر دیگران. یکی دو مورد پیش آمد که اختلاف نظر شدید بین اعضای بورد وجود داشت اما سرآخر همه تصمیم را به رای گیری نهایی منوط کردند و بعد هم کسانی که نظرشان رای نیاورد با متانت به رای بورد احترام گذاشتند. درس دیگری که من یاد گرفتم این بود که فرقی نمی کند شما در چه سن و سالی باشید یا چه منافعی داشته یا نداشته باشید. در هرحال بعضی ها محافظه کارند، بعضی ها چپ، بعضی ها قدرت طلب، بعضی ها باری به بهر جهت و بعضی ها هم اصول گرا. قصد برچسب زدن به کسی را ندارم اما در بسیاری از بحث هایی که پیش می آمد این جهت گیری ها کاملا خودش را نشان می داد. تازه انجمن ما انجمن خیلی تمیزی بود چون اصلا با مسائل مالی کاری نداشت. به نظر من این تفاوت بین آدم هاست و کاری اش هم نمی شود کرد. مسلم این است که هر کسی فکر می کند خودش از همه بهتر است. اما وقتی پای کار گروهی می شود، دیگر نمی شود تکروی کرد. باید یک نظری را قبول کرد و مطایق آن پیش رفت. در چنین مواردی بود که اعتقاد همگانی اعضای بورد به دموکراسی، مسائل را حل می کرد و مانع از دودستگی و درگیری می شد. واقعیت این است که همه ما در یک دنیای خاکستری زندگی می کنیم. سیاه و سفیدی وجود ندارد. بسیاری از افراد و جوامع برای رسیدن به یک ایدئولوژی، یک خط مشی، یک مکتب که بتواند حرف آخر را بزند و حقیقت را نشان دهد تلاش کرده اند. مهم نیست که این مکتب چه باشد، اما به محض این که یک و فقط یک راه به عنوان راه پذیرفته برای همگان انتخاب می شود، فساد به وجود می آید. تجربه بورد به من نشان داد که راه حل واقعی در اینجاست که نظر همگان را در نظر بگیریم و با رای اکثریت جلو برویم. حسن این کار این است که همگان همیشه فرصت دارند که رای و نظر خود را تغییر دهند یا آن را متحول کنند. هرچند که احتمالا اصول خود را تغییر نخواهند داد.

Motherhood

Today I met with my friend's mother. I am stunned by this woman. She is just amazing. Right now, she is working two full time jobs during weekdays and weekends. She also does shopping, cooks seperately for her son and her daughter, and keeps her house very tidy and clean. She has also decorated her house, making some furniture and household objects. Needless to say, they are so tasteful, delicate, and beautiful. I can't believe she gets time to do all this. Compared to her, I am a lazy girl.
How someone can do so much and be so happy when she relatively doesn't recieve that much? I remeber many women in Iran were the same. They did a lot of things with the least expectation. They hardly got appreciated. I figur the secret is motherhood. There must be something in motherhood that is so great and so strengthening that gives such a power to women. Maybe it is the sense of creation. Even the greatest artists can never create a living thing, but a mother does. She creats a living creature who lives and loves, thinks and works. A woman who is such a big creator, must be so satisfied that she has the energy to do anything.

Lucas is the best

Last night I watched StarWars III. It is such a great movie. A real epic of our time. An encyclopedia of Digital technology and CG characters flavoured with an ancient mythological story line. The story goes back to Anakin who is the father of the twins of the episode IV which was produced 28 years ago. With this film, Lucas ends the cycle and compelets his cinematic manifest. The story, characters and desgins are so authentic and are not elinated by digital technology. In fact the technology is used to tell a human story. I am writing an article on this and will give you the link as soon as it gets published.

Go East!

When I was a little girl, I wanted to go to the unknown lands. I wanted to fulfill my dreams. In the cowboy movies they say: "Go west, young man!" But I thought, if I wanted to find the truth, I had to go east. I planned for a long trip. Walking from the estern borders of Iran climbing the mountains, stopping at every small village, talking to people... the first destination was Afghnestan, the land of some old Iranian cities, Herat, Balkh... but... how could I do that? Taleban was there and I had heard horrible news on how they treated women. I could be captured and maybe killed. So I changed my mind. West was a better option. I came to Canada. Still I love to go east some time, to India. I wish I could spend a few months in India and travel every where. I think I can find the truth somewhere there at a small river or near a spring.

Learning from yoga

I am going to yoga class every week. Yoga's movements work against tension, pressure, and garvity. Yoga teaches us to stay in a position which is not comfortable but is good for our body. Yoga makes us to be more patient and resistant. Today in the yoga class, in idea came to my mind: self-decipline. I have many unfinished projects, stories, writings, editings that all are left aside just because I got excited with a new idea or suddenly felt disappointed about my old idea. I have to learn to get a self-decipline and finish my projects. It might be hard, as doing yoga is hard, but it gets easier and easier once I get used to it. I think this is the only way that I could really control my life and get the results that I want.

آیا من دختر بدجنسی هستم؟ امروز با مادرم تلفنی صحبت کردم و گریه اش گرفت. آخر دو هفته بود که بهش زنگ نزده بودم. سه سال است که او را ندیده ام و فکر نمی کنم تا یک سال و نیم دیگر هم قادر به سفر به ایران باشم. مادرم واقعا دلتنگ شده. پدرم هم همینطور. برای اولین بار شنیدم که صدایش پشت تلفن شکست و از من پرسید: "پس کی می آیی؟" و برای او پس کی می آیی یعنی کی برمی گردی ایران زندگی کنی. مادرم دید واقع بینانه تری دارد و به رفت و آمد من راضی است اما پدرم راستی راستی دلش می خواهد که من به ایران برگردم.هیچ وقت بچه ای نبودم که توقعات پدر و مادرم را برآورده کنم و از این بابت همیشه از ته دل غصه دارم. من آدم موفقی بودم و در زندگی و تحصیل دستاوردهای زیادی به دست آوردم. آمدن به کانادا هم یکی از آنها بود. برای یک پدر و مادر دیگر داشتن فرزندی مثل من می توانست نهایت افتخار و هیجان باشد. پدر و مادر من اما... نه این که خوشحال نباشند اما همیشه احساس می کنم که از ته دلشان راضی نیستند. آنها به فرزندی به مراتب سربه راه تر و عادی تر و کم شورتری احتیاج داشتند. بله... آنها من را واقعا دوست دارند. خیلی خیلی زیاد. اما به نظرم نمی دانند که باید با من چه کار کنند یا چه کار می کردند. شاید هم دارم زیاد فلسفه بافی می کنم... مامان جون، می دانم که وبلاگ نمی خوانی. اما دلم می خواهد بهت بگویم که تو را خیلی خیلی دوست دارم و از این که هیچ وقت درست و حسابی به حرفت گوش نکردم عذر می خواهم. امیدوارم من را ببخشی.

مشارکت فرهنگی

مصاحبه فارسی با روبا ندا را اینجا بخوانید. فیلم صباح از 27 می روی پرده سینماهای تورنتو خواهد رفت. قصه فیلم درباره عشق بین یک زن مسلمان باحجاب و یک مرد کانادایی است. تجربه جالبی که با فیلم داشتم این بود که پوستر آن را توی بورد اطلاعات داخلی در تورنتو1 (تلویزیون کانادایی که در آن کار می کنم) زدم. اول این که همه بلافاصله فهمیدند کار کار من بوده. چند نفری هم آمدند و از من درباره فیلم سوال کردند. همه از این یک زن مسلمان و باحجاب را در یک نقش عاشقانه ببینند خوششان آمده بود. یک جور برایشان تازگی داشت. آن همکارانی که خودشان پسزمینه خاور میانه ای دارند و ازبچگی اینجا بزرگ شده اند هم به لطف پرروبازی های من دیگر صدایشان درآمده و راحت مثلا می گویند که "من لبنانی هستم." این هم مشارکت فرهنگی من در جامعه تلویزیونی تورنتو.

خسرو و شیرین

این هم متنی درباره ازدواج و خانواده در ایران باستان. متن جالبی است. اما آنچه در مطالعه زنان در ایران باستان برای من جذاب است داستان های عاشقانه به خصوص داستان خسرو و شیرین است. در این داستان که اگر درست یادم باشد سعیدی سیرجانی هم در "سیمای دو زن" آن را مورد بررسی قرار داده است، شیرین زنی جذاب، مستقل، و مقتدر است. او به میل خود معشوق برمی گزیند. وقتی خسرو به او خیانت می کند قهر کرده و او را ترک می کند. پس از آن عشقی آتشین اما نافرجام را با فرهاد تجربه می کند. خسرو بار دیگر به او باز می گردد. صحنه های عشق ورزی خسرو و شیرین علاوه بر زیبایی داستانی، نمایانگر آزادی های زن در آن دوره نیز می باشد. نکته جالب این که آزادی جنسی شیرین اصلا از جنس غربی و مدرن نیست. خسرو مانند همه پادشاهان ایرانی دسترسی به زنان زیادی دارد که این موضوع در داستان عشق ورزی او با شکر اصفهانی نمایان می شود. شیرین هم در جای جای داستان نشان می دهد که از این امتیازات او آگاه است. قدرت و عمق شخصیت شیرین و عشق باشکوهش خسرو را تغییر می دهد. آنچه او انجام می دهد ناشی از غریزه زنانه اش است. زنی که شخصیتی قدرتمند و مغرور دارد اما عاطفی و لطیف هم هست. او در جاهایی برتری مردانه را به رسمیت می شناسد و در جاهایی مرد را به زانو در می آورد. داستان خسرو و شیرین پر از این ظرایف و پیچیدگی هاست. چیزی که من احساس می کنم در فمینیسم غربی راهش را گم کرده است.

Identity

When some people tackle the issue of sexuality in Iran, they go directly to the act of sex. They think that by talking openly about sex, they will break the taboos and therefore, they will lead to solving the problems of sexuality in Iran. I disagree with them. I think the act of sex (heterosexual, homosexual, or...) is universal. It is a biologic and instinctive act which has been practiced by all human beings (as other animals) for millions of years. In case poeple have problems with sex, they could go see a doctor or watch a TV show about it (if they are lucky to live abroad) or even study a book (which I have heard now a days are being published in Iran as well). What I find is the main issue about sexuality in Iran, is its attachement to power, gender discrimination, politics, dignity, namous, and all other meanings that comes with it and gives sexuality a whole new dimension. These meanings affect the sexual identity of people. Sexual identity is one of the most important things that every body either man or woman gains and develops throughout the time. If poeple don't have a right and clear idea about their sexual identity, they face with a lot of problems such as lack of self-confidence and self-esteem, and confusion about their role in the society. Iran is a changing society which has a very strict value system about the issue of sex and gender definition. This system is being challenged by the West. Not only Iran, but the Middle East is having the same problem. And this is part of the reason behind Islamism. I think we need to talk about this issue very openly and with a deep understanding of both sides. This is the only way to fully understand the problem and help through solving it.

خب حالا که دیگر از طریق سایت ایرانی بی بی سی عمومی شدیم، بهتر است کمی فارسی نوشتن را هم تمرین کنیم. عجیب است که آدم با زیان فارسی خودمانی تر است اما با انگلیسی حرف های حسابی تری می زند. (یا خودش فکر می کند که اینطور است). بهرحال قول می دهم که دیگر فارسی هم بنویسم. به خدا دلم خیلی تنگ شده برای فارسی نوشتن.

interview

My interview with Ruba Nadda, the director of Sabah is published. You can get the print version at the Iranian stores. The Persian version will be published on Friday.
I am happy with the published version. However, they have omitted the part about her experience of dating a Canadian man and hiding it from her family for four years! I think it was an important point in the interview and very relevent to the subject matter of the film which is the integration of immigrants in Canadian society. I intentionaly put that story in because I knew that many Iranian families in Canada have the same experience with their daughters.

Love is all about sharing

There are a lot of lonely people in Toronto. Whenever I see someone alone, sad, or depressed, I feel so pity. It reminds me of my loneliness days. I remember when I was biking home from school. The weather was cold, I was going to my room in a house with an Indonesian landlady and a Japanese roommate. Unlike my real home in Iran, no one was there to expect me. Nobody was there to ask how the school was, if I had eaten, or how I was feeling. No matter how difficult it was to be in those intimidating classes where I couldn't really get more than half of the content, nobody was there to encourage me. I didn't have much money so I had to work in a store to make some extra cash. My classmates were so arrogant and competative. I didn't really have any friends.

Those difficult days passed. The one thing I learned from those days was that if I wanted to get attention, if I needed some sympathy, and if I expected some care, I had to give it to people myself. Maybe my white classmates were too spoiled or preoccupied to need my attention, but there were some poor international students who were in even a worse situation than me, so I could help them. And I could be there for them. Very soon I managed to get out of the horrible world of alination and create my own little cirlce of friends.

Now I have a great love in my life. Thanks God we both know how to share. Love is all about sharing. It is so hard to break our thick skin of selfishness and self-love and start to love someone else. I hope all the lonely people learn the necessity and the greatness of sharing and start to enjoy the great gift of love.

An Iranian Actor

I have discovered that Jeff Seymour, the Gemini award winner actor of The Eleventh Hour show at CTV is Persian. He is playing the role of Kamal Azizi, an Iranian journalist in the show. You can watch the show on Saturdays at 10:00 pm. He has also played the role of Majid in the movie Sabah which soon will be in theatres of Toronto. I have done an interview with Ruba Nadda the director of Sabah which soon will appear on Shahrvand both in English and Persian. I will also be going after Jeff Seymour to interview him. I would like to know why he calls himself Jeff Seymour and why he never mentions that he is originally Iranian.

happiness

Tonight I was with my dear friend. We were sitting on a bench looking at the sky. Besides us there was a small tree with light green blossoms. The weather smelled like spring. I could see the dark blue sky behind the clouds. I felt safe and comfortable like a child, and I said: "I am so happy."

story

I know I know, I haven't posted anything for a few days. I have been lazy. Yes, because I want to force myself to write a story. I am not sure what it is. Something comes and goes in my mind. I sort of know what it is but it is not really clear. I don't know if I am going to write it in English or Persian. I don'teven know if I have any talent in story telling. I make myself busy with other stuff. I have to finish an interview with the movie director Ruba Nadda, I have to register for my driving licence test, I have to clean the house (it never gets cleaned. I am so annoyed) and I have to make an appointment with my dentist. I don't know what the hell I am going to do... but I will try to write this story tonight. At least I will start it. Just to prove to myself that I can do it. I have waited for so long. I have to start it anyway.... Oh dear God, please help me do it. I feel like I have a baby I have to get it born. But I am not sure what is that baby and how it is going to look like... Am I saying none sense? I have to stop it and start writing my story... yes, I have to....

Women Protection

Last night I listened to a speech by someone from the supreme leader side in Iran, named Hamid Atashi. From all the problems of the country he had picked the issue of "selling Iranian girls to United Arab Emerats". He blamed and insulted almost every one (except for the supreme leader) because of this disaster and asked them how they would feel if their own daughter and sister be sold in the Emerats.
The issue of Namous or protection of women has very deep roots in Iranian culture. For Iranian men, Namous is equal to their identity and dignity. It is not like Cuba that the government puts the girls for Cabarate dancing and prostitution in order to make money for the country. Iranian girls are highly protected.
Iranian feminists have always talked about the restrictions coming with this protection, but I would admit that it also has some good sides. Above all, it is to the emotional favour of women. Every woman wants to be loved, praised and appreciated. It gives her a sense of feminity and attractivity. However, some Iranian men force woman to look inattractive in order to protect them from "other" men!!! I think this attitude gives women low self esteem and make them sexually cold. In modern society, women should be educated about their sexuality and learn how to be a sexual human being without getting damaged. They have to protect themselves physically and psycologically. I find Iranian girls very volnurable against the damages that they could receieve in a sexual/emotional relationship.
There is a lot to talk about... what I mean is that protection is a good thing. It just needs to be redefined and improved like any other meaning. This is how we could keep our Iranian values as well as moving forward towards a modern society.

KFC

Two days ago we did a story on KFC at Toronto 1. The story was about the distinguished Pamela Anderson (!!!) objecting the "animal cruelty" at KFC. We interviewed people on the streets and most of them said that they didn't care for what Pamela says and they didn't eat KFC anyway. That night many colleages at television rushed out to get KFC for dinner. I personally felt like eating KFC after two years of not eating it. Now, it has been two days that we get a great advertisment from KFC. I think they are specifically returning the favour of Tornoto 1 (in cooperation with Pamela Anderson) for reminding people to eat their crappy food. No wonder why the president of KFC asked Pamela Adnerson out to further discuss on the issue!

love

Love... who knows what is the exact meaning of love. All of us have our definition and enterpretations. Every body looks for it but they are also afraid of it. They are afraid to get hurt, to lose, to be dumped to be taken advantage of... But how can you really love when you are afraid? Only kind and hoesnt people can truely love someone. This is what I have learned from living in Iran and Canada.

When I was in Iran, I was afraid of falling in love. Many women were. Love could hurt us, prevent us from progressing, dishounor our family, affect our social status, and make us disrecpectful in the community. In that illusioned society, love was a weak point, something that could make us volnurable and subjective. This is how we oppressed our sexual and emotional needs and this is how we became irresponsible, coward and hypocrite. This is how we leanred to lie, to hide.

In Canada, soon I learned that nobody is afraid of love in that sense. Love is an advantage for both men and women. But do Canadian people truely love each other? They are definitly more honest to each other and they are not afraid of love. I see a lot of good and healthy relationships is here, but sometimes they seem to me too selfish to really fall in love. Compared to them, Iranians are a lot more emotional and selfless.

I have decided to combine the two good things, Iranian emotions and Canadian honesty. It is a hard combination but it is the only way that could lead us to true love...

Nostalgia

I am working for a Canadian television station called Toronto 1. Today one of the producers (he is gay, don't think bad about us!!!) put a picture on my wall paper. It was a beautiful city with nice mountains and high-rises in the horizon. Only a quick look hit my heart. I said "VOW...." He said "It is Tehran!" I suddenly realized the meaning of that strange feeling that I felt at the first place. I said "I miss the mountains!" He said he had the same feeling about the mountains of Vancouver, his city. Then he showed me some pictures of Vancouver. I wasn't really impressed. I know that Vancouver is one of the most beautiful cities in the world but I miss Tehran. I want terrains mountains. I miss terrains smell, terrains pollution, terrains green. It reminds me of one of Shamim Bahar's writings: "Tehran is dirty and impolite. I am dirty and impolite too!" All this would have look luxrious to me at the time, but now I am really experiencing the same feelings. I can't believe that I miss Tehran so much. This is the city I wanted to leave so badly. Now I miss it so badly. I am really confused...

Hot Docs

Tonight at Hot Docs (Canadian internatioal documentaries festival) I saw the documentary Miracle of Candeal on the music of black people in Brazil. It was a long (133 min) but genuine documentary. Like the director, who came and talked about his film before the screening, I fell in love with these "poor" and "pure" people along with their culture and music. In a great scene, there was a divine performanca of two singers with guitar. In another scene, the old grand mother touches the presenece of a saint in the room and starts shaking. She then bows for her grandson and an old Cuban muscian who is there to explore their music. The two men lie down and kiss the old women's feet. This scene was divine. Genuine sprituality. I was touched.

where am I from?

Whare am I from? This is the question people ask me all the time. I am trying to think....
My grand parents were as old as Nasereddin-Shah rea. They lived in Kashan at the time. They migrated to Tehran in late 13th century. My parent were born in Tehran in Reza Shah Period. I was born in Tehran before the Revolution. I have seen many cities in my life. Isfahan, Shiraz, Yazd, Kashan, Damascus, Istanbul, Rome, Paris, Vailladolid, Tokyo, Kyoto, Nara, Hiroshima, London, NewYork, Ottawa and Montreal. It's been two years that I live in Toronto. Now... where am I really coming from? I have a bond with all the cities that I have been to. I don't know which city I really belong to. It took me so long to know what it means to be Iranian. It was restricting. So I moved out. Then I started to learn how to become Canadian. It is restricting too. Now, I am trying to be a citizen of the world. This is how I learn to care about all the human beings no matter what is their race and language and culture. I am worried about poeple in Iran as much as I am do for the people of Afghnestan, Iraq, Sudan, Tailand, Vietnam, and Palestine. It is all about being a human being and think of world as a place to live for all of us. What is the meaning of territoy? Men are creating these things and they fight for them. I am not part of this game. I am a woman...

I am just coming from an open discussion with BBC Persian on Iranian bloggers in Canada. There, I announced that soon I will start my own weblog. As you see, it didn't take me long. For those of you who know me from my film critisms back in Iran, I now have a new life in Canada. Many things have changed. In this weblog I am going to write about this transformation. About all the interesting things that I am experiencing in here: Films, life, art, etc. And about the challenges as well. I promise to be as honest as I can with myself and with my readers. Here is Sabereh and her new world....