در باب وبلاگ ننوشتن

شده که بخواهید حرف بزنید و حرفتان نیاید؟ راستش برای من اغلب اینطوری می شود. من همیشه کمتر از آن که از من انتظار دارند حرف برای گفتن دارم. برعکس آدم های زیادی را می شناسم که همیشه برای حرف زدن وقت کم می آورند. حتی اگر کار به توهین و توبیخ شنوندگان بکشد. بارها در جلسه هایی بوده ام که افرادی در آن با اعتماد به نفس و علاقه میکروفن را ول نکرده اند. اغلب حرف مهمی از آنها نشنیده ام اما در ته دل به انگیزه و شور آنها احترام گذاشته ام. آخر برای من حرف زدن کار خیلی مشکلی است و در اغلب موارد بیهوده، زیرا کمکی به ایجاد ارتباط نمی کند.برای من حرف زدن با دوست نزدیک و صمیمی بزرگترین لذت دنیاست اما مگر آدم چند تا از این دوست ها دارد؟
اگر صمیمیت کافی نباشد، نوشتن را به حرف زدن ترجیح می دهم چون این امکان را به مخاطب می دهد که اگر نخواست از خواندن صرفنظر کند. اما حتی موقع نوشتن هم گاهی وسواس یقه ام را می گیرد: آیا واقعا لازم است که چنین چیزی را بنویسم؟ چرا این موضوع؟ چرا من؟ مگر کسی که از من بهتر بداند و بهتر بنویسد نیست؟ از کجا که این موضوع برای کسی جالب باشد؟ و از این قبیل...نتیجه این که مدت زیادی وبلاگم را نو نویسی نکرده ام. این هم که آوردم از سر عذر آوردن بود و امیدوارم وسط کار پشیمان نشوم و چاپش کنم.... اما راستش از اینطور نوشتن خوشم می آید. یک جور ارتباط صمیمانه و واقعی با خواننده است. به نوعی فاصله گرفتن از حرف های "مهم" و "دهان پرکن" و وارد شدن به حیطه های معمولی و عادی زندگی. چیزهایی که هر روز با آنها روبرو هستیم و به آنها فکر می کنیم اما کمتر آنها را با کسی در میان می گذاریم. از این به بعد سعی می کنم وبلاگم را به این سمت و سو ببرم، شاید مشکل کم حرفی را هم به نحوی جبران کنم.