خسرو و شیرین

این هم متنی درباره ازدواج و خانواده در ایران باستان. متن جالبی است. اما آنچه در مطالعه زنان در ایران باستان برای من جذاب است داستان های عاشقانه به خصوص داستان خسرو و شیرین است. در این داستان که اگر درست یادم باشد سعیدی سیرجانی هم در "سیمای دو زن" آن را مورد بررسی قرار داده است، شیرین زنی جذاب، مستقل، و مقتدر است. او به میل خود معشوق برمی گزیند. وقتی خسرو به او خیانت می کند قهر کرده و او را ترک می کند. پس از آن عشقی آتشین اما نافرجام را با فرهاد تجربه می کند. خسرو بار دیگر به او باز می گردد. صحنه های عشق ورزی خسرو و شیرین علاوه بر زیبایی داستانی، نمایانگر آزادی های زن در آن دوره نیز می باشد. نکته جالب این که آزادی جنسی شیرین اصلا از جنس غربی و مدرن نیست. خسرو مانند همه پادشاهان ایرانی دسترسی به زنان زیادی دارد که این موضوع در داستان عشق ورزی او با شکر اصفهانی نمایان می شود. شیرین هم در جای جای داستان نشان می دهد که از این امتیازات او آگاه است. قدرت و عمق شخصیت شیرین و عشق باشکوهش خسرو را تغییر می دهد. آنچه او انجام می دهد ناشی از غریزه زنانه اش است. زنی که شخصیتی قدرتمند و مغرور دارد اما عاطفی و لطیف هم هست. او در جاهایی برتری مردانه را به رسمیت می شناسد و در جاهایی مرد را به زانو در می آورد. داستان خسرو و شیرین پر از این ظرایف و پیچیدگی هاست. چیزی که من احساس می کنم در فمینیسم غربی راهش را گم کرده است.